Kuzey rüzgarlarına selam gönderdim dün gece, beni de alıp götürsün diye sevgimin gittiği yere…

Benimle, bensizliğimin ötesinde, varolmuşluğumun nedeni olarak gördüğüm, canım evlatlarıma bensiz de olsa, benli sevgilerimi sunsun diye….

Sonra boşalan sandalyelere baktım uzun uzun, Rodrigo çalıyordu kulak dibimde, her bir nota bazen ağlayıp bazen gülerken, isyanlar söylerken düette ki anılar, ben sustum onlar konuştu !… İlginç !.. Yine etrafımdaydılar ! Seslerim…

Bir küçüğüm ; ‘’ Anneanne ‘’ diye seslendi içeriden, çaylar hazırdı ve yemek masası süslüydü, kurabiyeler canım kızlarımın ellerinden…

Yağmur yağıyordu dışarıda, sıcak yuvanın cam buharına, bir kelime yazıldı küçük parmaklarla ‘’ yağmur ‘’ diye, Kendisi benim

‘’ Yağmur’umken’’….

Birisi ; Sabrında selamete layıkken, mucizevi…

Birisi; Hayatın çoşkusunda kılıç kuşanandı sanki….

Birisi; Asildi, görkemliydi, hediyeydi yaradanın elinden ve bir diğeri vardı ; uzak bakışlarında masmavi gökyüzünü cennetim olarak bana sunarken…

Hazar denizinden ismini çaldım oğlumun, Hazar dalğalarına hazırlanırken….

‘’ Ada’’ lara kaçtım bazen, özlemimin esaretinde… ‘’ Arya’’larla bağırdım belki, hasretimin etkisiyle…

Ama yine de ; Yalnız değildim ben, sevgimin gittiği yerde evlatlarla buluşurken…

Zaman durmasın zaten…

Sevgim sonsuzken….

Ve sizi seviyorken….

Dünyada ki tüm çocuklara sevgimin ulaşması dileğiyle….