Uzun zaman sonra ilk defa gözlerim doldu.

Kendimi yorgun hissediyordum ve bundan hayıflandım biraz. Derken televizyonu açtım ve 8 şehit haberini gördüm. Göğsüme öküz oturmuş gibi hissettim, boğazım düğümlendi. Spiker detayları anlatırken aklımdan bir sürü düşünce geçti. 
 

Birkaç dakika boyunca duvardaki bir noktaya gözlerim dalmış bir vaziyette şuna benzer düşünceler aktı gitti kafamdan;
 

"Bu 8 kişiyi hiç tanımıyorum, merhabalaşmayı bırakın adını dahi bilmiyorum. Duysam da yarın birgün unutacağım büyük olasılıkla. Onlar bu ülke için öldüler. Yarın bi gün senin benim olduğum yerleri bu itler patlatamasınlar diye. Bu ülkenin insanına ızdırap olamasınlar diye. Nasıl yüce bir sevgi ki bu? Canı pahasına vatan savunmak nasıl bir his acaba? Hiç düşünmediler bile geride kalanların gözyaşlarını. Çünkü onlar da çok iyi biliyorlar, ülkenin çoğu anlık üzülecek ve unutacak. Ana-babaları ise gururla yüreklerine gömecek onları. Ateş yine düştüğü yeri yakacak. Yakacak amma, bu vatan emniyette olacak"

Allah sizden ve sizin gibilerden razı olsun. Ne güzel size ki, peygambere komşu oldunuz. Sizin yaptığınız kahramanlığı yapabilecek insan sayısı çok az bu ülkede. Mesela canı pahasına insanımızı koruyan fethi sekin abi.

Ruhları şad olsun. Mekanları cennet olsun canların…