ŞEFFAF  EŞİK

Sandalla bir seher vakti

Derin uykusundayken deniz             

Terkederek ebediyen sahili

Açıldım sulara sessiz

Başladı büyük yolculuk

Bir hayâl oldu kıyılar

Sürecek çepçevre bir ufuk

Gözlerim görünceye kadar

Ağır ağır sürüklendi  sandal

Sisli meçhullerine sabahın

Bir şeyler olacakmış gibi derhal,

Atıyor nabzı kainatın

Birdenbire birikti

Boşlukta boz bulutlar

Büyülü bir rüzgar esti

Uyandı ansızın sular

Ulu borazanların uğultusu

Yükseldi ufukta perde perde

Sır oldu renkler ve maddenin boyutu

Başladı herşey ışıl ışıl dönmeye

Ve sonra her şey, aniden durdu 

Havada martı, suda balık dondu kaldı

Zaman buz parçası gibi eridi yok oldu 

Sesler sükutun girdabına aktı

Kainatı bir uçtan bir uca

Bir sükut kapladı ürperdici

Düşünce bile bu anda

Kemiriyor sessizliği

Zerre zerre dağıldım kainatın

Bu derin sessizliğinde

Olmakla olmamanın

Şeffaf eşiğinde

Sonsuzluk açtı lacivert

Kadife perdesini

Bitti yıllarca duyduğum hasret

İçeri aldı beni…