En güzel günüydü ömrümün;

“Melekler başucundan eksik olmasın,” 

diyen bir yüreğin sesinden o gün.

İlk defa “canım” bu kadar içten söylenmişti. 

Kimseden bu kadar içtenlikle söylenmemiş,

kimsenin bu kelimeyi söylemesine izin vermediği yüreğine.

Sabahın ilk ışıklarını görene dek,

o güzel sabah ezanı sesinde,

ilk günden kaldı bir sabah ezanı duası.

En güzel duasını kalbinden geçirdiğinde,

sonra bitmeyen sabah ezanı beklediğin günlerin vakitlerinde, 

iki satır yazılan güzel sözler vardır ya hayatında,

hiç geçmeyen bir iz gibi kalır.

Bitmesin bugün diye içinden geçirdiği 

hayatındaki ilk gün ve en güzel gün,

ilk sabah ezanı güneşi,

“Uyu sen,

yorulmasın kalbin,” diyen, 

unutulmayan bir yüreğin sesinden.

Bak yüreğimizde sabah ezanları okunuyor her gün.

Ezanlar şahit,

sen de melekleri bir sabah ezanında,

ilk bu gece başucuma göndermiştin.

Biz meleklerle her sabah ezanı sesinde hatırlarız, 

kimseden söylenmemiş sözlerini ilk gün gibi.

İnsan sevdiğine kıyamıyor,

bu sözler bunu çok güzel anlatıyor.

Ve söylenenler unutulmuyor.

Dualı hayallerim en güzel günümden, 

bir sabah ezanı kalbimdeki sevdam ise, 

size en büyük hediyem şimdi sevgili çocuklar.
“Oysa ne büyük duam vardı benim, 
kötülüklere, 

kötülere rağmen,
yüreğimi ısıtan o sabah ezanı güneşi gibi büyük bir dua, 

ne büyük bir dualı hayal onun adı.”

Her sabah ezanı duamsın şimdi.