"Uzun yıllar bekledim,

Hakikat oldu rüyam,

Koklamaya kıyamam,

Benim güzel Manolyam"

Türk Sanat Musıkisi seven herkes ömründe bir kere olsun bu eseri dinlemiş, dudaklarıyla eşlik etmiştir. Bu sadece bir şarkı değildir. Bir dönemin anatomisi, bir sanatkârın sevdaya bakışıdır. Kaç aşık mırıldandı sevdiğinin kulağına, kaç kalem yazdı sözlerini ıslak gözlerle beyaz mendillere…

Ne güzeldi eski aşklar, ne sabırlıydı aşıklar. Ne özeldi sevmeler. Beklemekti, özlemekti, sabretmekti, kıyamamaktı… Köşe başlarını tutmak, yolunu gözlemekti, kalp çarpıntısı, yanak allığıydı sevdanın bedeli. Kırmadan dökmeden toprağa tohum ekmekti ve gözlemekti uzun yıllar manolya gibi yeşermesini…

Eski filmlerde kaldı bu sevdalar. Musıkiler dindiriyor hasretimizi. Ahh birde bu şarkıların gözü kör olmasaydı…

24 yaşındaydı henüz Manolyam ile Altın Plak Ödülünü kazandığında ve ben 14 yaşımdaydım TRT'de vefatını canlı canlı izlediğimde…

Evet anladınız bu "Paşa" başka Paşa. Aspendos konseri sonrası Antalya halkının verdiği payeye layık olan Paşa, Paşamız, Sanat Güneşimiz Zeki MÜREN. Vefatının 21. yılında sevgi, hasret, minnet ve rahmet ile anıyorum.