Nasıl özledim kar yağmasını!

Normalde odamda ışık olmadan uyuyamam.

Ama kar yağınca ışığımı kapatıyorum. Perdeleri açıyorum…

Odamın içine  böyle beyaz bir nur süzülüyor.

Kar sessizliği var sonra…

Normalde delirten çıldırtan sessizlikler, kışın kar yağdığında bir anda huzur veriyor…

Herkesin peşinde olduğu o huzur var ya  ben seni en çokta o zaman buluyorum.  

Hissediyorum..  

İnsanı büyüleyen bir tarafı var. Sesleri susturuyor.

Böyle bir sessizliğe ihtiyaç duyuyorum her sabah. 

Her akşam, hergün..  

Her yer bembeyaz olsun istiyorum… En çok ta kararan kalplerimiz.. Ve ne kadar kar tanesi katılırsa yağışa; güçleri o kadar artar. Hep beraber bir beyaz devrim gerçekleştirilermiş gibi, her pisliği, her kiri, her cansız kış rengini beyaza boyarlar…

Geceleri, yalnızlığa gelen bir dosttur kar; yolları arşınlaması zorlaşır belki ama ayrı bir huzur verir geceye… Dilinizin uçunda eriyip giden kar tanesi, bir de bakmışsınız ki dizinize gelmiş, yolunuzu kapatmış. Doğanın size değil, sizin doğaya ait olduğunuzu ürperterek hatırtamış ve titreyerek kendinize gelmişsiniz. Ve o an bilirsiniz ki, her şey, yere düşüp erimeyi göze alan bir kar tanesiyle başlamıştı.  

Asi ve ak…

Ve üşütmüyor çoğalırken…  

Şairin dediği gibi : ‘’beyaz bir sükut işte ‘’   Sefa gelsin hoş gelsin.

Huzurla Kalın…